Na rewersie widoczna resztka napisu „rynowicz”, zapewne nazwisko fotografa teatrów lwowskich (Stetkiewicz&Bahrynowicz)

Amalia Cecylia Kasprowicz, z domu Zion, pseud. Malewska, 2° v. Maciulska (1854- 1938), śpiewaczka, aktorka lwowska. Żona Józefa Kasprowicza. W początkach kariery scen. używała na zmianę nazwi­ska Zion i pseud. Malewska. Od 1874 śpiewała stale w chórze t. lwowskiego. W 1876 występowała też przez pewien czas na prowincji, a latem 1878 w warsz. t. ogr. Eldorado. 19 III 1881 wyszła we Lwowie za aktora Józefa Kasprowicza i odtąd używała na scenie przeważnie nazwiska męża (od 1888 stale). W kwietniu 1881 śpiewała gościnnie w Poznaniu i została tam za­angażowana na sez. 1881/82. W 1882 występowała w Petersburgu w zespole A. Łukowicza, a w sez. 1882/83 w zespole męża w Łomży. Następnie powró­ciła do Lwowa i od 1884 na stałe związała się ze sceną lwowską. Na gościnne występy wyjeżdżała tylko z ca­łym zespołem opery i operetki lwow.: w 1897 do War­szawy, a w sez. letnich 1879-1914 i w 1924 do Krako­wa. W operze lwow. obchodziła swoje jubileusze: 18 I 1900 – dwudziestopięciolecie, 22 III 1923 – pięć­dziesięciolecie, a 18 V 1928 – pięćdziesięciopięciolecie w partii Hrabiny („Dama pikowa”). Jeszcze w 1930 śpiewała w lwow. Teatrze Wielkim Martę („Faust”). Była członkiem zasłużonym ZASP. Jej drugi mąż, Maciulski, był naczelnikiem więzienia lwowskiego. Kasprowiczowa była obdarzona dużą muzykalnością, świetną pa­mięcią, głosem świeżym aż do późnej starości. We Lwowie – gdzie występowała stale prawie pół wieku – zdobyła sobie ogromną popularność. Śpiewała prawie wszystkie główne partie (sopranowe i mezzosoprano­we), wchodzące wówczas w skład żelaznego repertuaru operowego, takie jak: Halka („Halka”), Walentyna („Hugonoci”), Santuzza („Rycerskość wieśniacza”), Rachela („Żydówka”), Ortruda („Lohengrin”), Nedda („Pajace”), Amneris („Aida”), Azucena („Trubadur”). Na scenę ope­retkową wnosiła dużo lekkości i humoru w rolach charakterystyczno-komicznych, takich jak: Zenobia („Gasparone”), Katischa („Mikado”), Angot („Córka pa­ni Angot”), Mirabella („Baron cygański”); zwano ją „mistrzynią dyskretnego komizmu” (H. Cudnowski). Wystąpiła w filmie pol. „Ofiara namiętności” (1912).

(za: http://www.encyklopediateatru.pl/)