Amalia Kasprowicz
P-736
Na rewersie widoczna resztka napisu „rynowicz”, zapewne nazwisko fotografa teatrów lwowskich (Stetkiewicz&Bahrynowicz)
Amalia Cecylia Kasprowicz, z domu Zion, pseud. Malewska, 2° v. Maciulska (1854- 1938), śpiewaczka, aktorka lwowska. Żona Józefa Kasprowicza. W początkach kariery scen. używała na zmianę nazwiska Zion i pseud. Malewska. Od 1874 śpiewała stale w chórze t. lwowskiego. W 1876 występowała też przez pewien czas na prowincji, a latem 1878 w warsz. t. ogr. Eldorado. 19 III 1881 wyszła we Lwowie za aktora Józefa Kasprowicza i odtąd używała na scenie przeważnie nazwiska męża (od 1888 stale). W kwietniu 1881 śpiewała gościnnie w Poznaniu i została tam zaangażowana na sez. 1881/82. W 1882 występowała w Petersburgu w zespole A. Łukowicza, a w sez. 1882/83 w zespole męża w Łomży. Następnie powróciła do Lwowa i od 1884 na stałe związała się ze sceną lwowską. Na gościnne występy wyjeżdżała tylko z całym zespołem opery i operetki lwow.: w 1897 do Warszawy, a w sez. letnich 1879-1914 i w 1924 do Krakowa. W operze lwow. obchodziła swoje jubileusze: 18 I 1900 – dwudziestopięciolecie, 22 III 1923 – pięćdziesięciolecie, a 18 V 1928 – pięćdziesięciopięciolecie w partii Hrabiny („Dama pikowa”). Jeszcze w 1930 śpiewała w lwow. Teatrze Wielkim Martę („Faust”). Była członkiem zasłużonym ZASP. Jej drugi mąż, Maciulski, był naczelnikiem więzienia lwowskiego. Kasprowiczowa była obdarzona dużą muzykalnością, świetną pamięcią, głosem świeżym aż do późnej starości. We Lwowie – gdzie występowała stale prawie pół wieku – zdobyła sobie ogromną popularność. Śpiewała prawie wszystkie główne partie (sopranowe i mezzosopranowe), wchodzące wówczas w skład żelaznego repertuaru operowego, takie jak: Halka („Halka”), Walentyna („Hugonoci”), Santuzza („Rycerskość wieśniacza”), Rachela („Żydówka”), Ortruda („Lohengrin”), Nedda („Pajace”), Amneris („Aida”), Azucena („Trubadur”). Na scenę operetkową wnosiła dużo lekkości i humoru w rolach charakterystyczno-komicznych, takich jak: Zenobia („Gasparone”), Katischa („Mikado”), Angot („Córka pani Angot”), Mirabella („Baron cygański”); zwano ją „mistrzynią dyskretnego komizmu” (H. Cudnowski). Wystąpiła w filmie pol. „Ofiara namiętności” (1912).
(za: http://www.encyklopediateatru.pl/)