Emil Holm jako olbrzym Fasolt w „Złocie Renu” Wagnera

Emil Holm (1867-1950), duński bas; w wyniku klęski kupieckiego przedsiębiorstwa ojca, zajął się za młodu zarządzaniem portowym magazynem w Kopenhadze, równolegle jednak studiował śpiew w konserwatorium i w 1892 roku zadebiutował jako landgraf Herman w „Tannhauserze” Wagnera. Rok później wyjechał do Niemiec, gdzie zaczynał w Dreźnie, Norymberdze i Kolonii, na krótko wrócił do Kopenhagi (gdzie odniósł wielki sukces jako Mefistofeles w „Fauście” Gounoda), ale, rozczarowany miejscowymi stosunkami, znów wybrał się do Niemiec i dostał angaże we Wrocławiu (1898-1899), Duesseldorfie (1899-1901) i wreszcie w Stuttgarcie, gdzie pozostawał aż do 1914 roku, święcąc triumfy nie tylko dzięki głosowi, ale i talentowi scenicznemu oraz plastycznej fizjonomii (dobrze widocznej na fotografiach). Zyskał też tytuł nadwornego śpiewaka (1913). Powróciwszy do Kopenhagi w 1914, zajął się organizacją koncertów, a następnie, jako kierownik muzyczny, budował duńskie radio (skąd odszedł w 1937 z powodu zaawansowanego wieku).

Zbiór zdjęć P-6918 – P-6937 pochodzi ze stuttgarckiego okresu działalności Holma i jest związany z jego znajomością z pannami Fanny i Anitą Bartning; pierwsza z pocztówek jest przez niego zapisana korespondencją z Fanny, dwie inne są podpisane ich imionami, na czwartej zaś Holm dopisał komentarz, podpisując się żartobliwie jako „Emilino Nadobny”.