Stanisława Lubicz-Sarnowska

Stanisława Lubicz-Sarnowska (1891-1958), córka małżeństwa aktorów, jeździła najpierw z zespołem ojca, Stanisława, potem z zespołem J. Puchniewskiego, w którym występowała jej matka. Debiutowała w 1906 w Białymstoku w zespole J. Puchniewskiego (zapewne pod pseud. Lubicz) w roli Wojewodzianki („Zaczarowane koło”), z tym zespołem grała też w maju 1906 w Kijowie. W lecie 1906 występowała w Ciecho­cinku u F. Felińskiego, w 1907 w Łodzi, Kaliszu, Sieradzu i u T. Pola w Kijowie, w lutym 1908 w ob­jazdowym zespole K. Kamińskiego, który roztoczył opiekę nad dalszym rozwojem jej talentu; m.in. za­pewne dzięki jego poparciu została od 13 VIII 1908 zaangażowana do zespołu dramatu WTR (odtąd stale używała nazwiska Lubicz-Sarnowska). W zespole WTR pozostała stale do 1919 (także po przejęciu teatrów przez miasto); wyjeżdżała niekiedy na występy gościn­ne, m.in. do Krakowa (1912). W 1912 roku zagrała w filmach niemych „Spodnie jaśnie pana” i „Niebezpieczny kochanek”. W 1919 wyszła za mąż za przemysłowca Wiktora Muhsama i opuściła scenę.

(za: e-teatr)