Wincenty Rapacki syn w operetce Lehara „Cygańska miłość”

Wincenty Rapacki syn (1865-1943), aktor, śpiewak. Pochodził z rodziny aktorskiej. Ukończył w Warszawie gimn. i studia wokalne u swej ciotki H. Majeranowskiej. 3 II 1887 debiutował w WTR w tyt. partii w operetce „Gennaro”. Zaangażowany do zespołu operetki WTR występował tu w 1888-93. W tym okresie kilkakrotnie wyjeżdżał na występy gościnne z Adolfiną Zimajer: w 1890 odwiedził Kraków i Zakopane, w 1891 Lwów, w 1892 Łódź. W sez. 1893/94 występował w Łodzi i Odessie, w zespole Cz. Janow­skiego, w czerwcu 1894 w Krakowie, w sez. 1894/95 w Poznaniu. 10 IX 1895 w Zakopanem ożenił się z ak­torką Heleną Zimajer. W 1895-97 należał do zespołu t. łódz., w lecie 1896 grał z nim w warsz. Cyrku. W 1898-1900 występował w zespole Adolfiny Zimajer, m.in. w Lublinie i Sosnowcu. W 1900 został powtórnie zaangażowany do zespołu operetki WTR i występował tu do 1915. Niekiedy tylko wyjeżdżał na występy goś­cinne sam lub z żoną i A. Zimajer. Wiosną 1915 opuścił Warszawę udając się z J. Bielską do Rosji. Już w maju tego roku występował w Petersburgu. Od 10 I do lata 1916 prowadził w Moskwie Operetkę Polską, z dość licznym i dobrym zespołem. W grudniu 1916 występował w Petersburgu w t. Ermitaż. Od 29 IX 1917 do kwietnia 1918 kierował w Kijowie T. Nowości, w którym dawano przedstawienia „składa­ne”, lub pełnospektaklowe operetki. Po powrocie do Warszawy zaangażował się do t. Czarny Kot, w 1919 przez krótki czas występował w t. Sfinks, potem znów w Czarnym Kocie. W 1921 przeniósł się do operetki w T. Nowym, a w 1922 do T. Nowości. W Warszawie występował odtąd aż do 1939, głównie w T. Letnim, czasem w T. Nowym i T. Narodowym, a po 1934 także w T. Małym i T. Polskim. Dorywczo występował m.in. w t. Morskie Oko (1930), Wielka Rewia (1938). Na gościnne występy wyjeżdżał m.in. do Sopotu (1922), Torunia (1938).
Był niewysoki, miał chłopięce rysy twarzy, śpiewał te­norem o miłym zabarwieniu. Długo grywał role aman­tów w operetkach i wodewilach, a dopiero w później­szym wieku charakterystyczne w komediach. Wg W. Fillera „specjalizował się w rolach oferm i ślamazarów”. W operetce występował w takich partiach jak: Frycek („Frycek i Lizka”), Alfred („Zemsta nietoperza”), Ajaks („Piękna Helena”), Oliwier („Pierścień rodzinny”), Adam („Ptasznik z Tyrolu”), Sinobrody („Sinobrody”), śpiewał też Jontka („Halka”). W komediach i farsach grał m.in. takie role: Kazio („Żołnierz królowej Madagaskaru”), Karol („Ciotka Karola”), Kamerdyner („Papa się żeni”). Wystę­pował też od 1911 w filmach. Wg L. Sempolińskiego „pozycję swoją w teatrze zawdzięczał nie tyle zdol­nościom aktorskim, co literackim i kompozytorskim”. Był jednym z nąjczynniejszych tłumaczy i adaptato­rów – przełożył na język pol. libretta siedemdziesięciu dwóch operetek. Na jego własną twórczość złożyły się: operetka „Chwila szczęścia” (do której sam skomponował muzykę), a przede wszystkim farsy i komedie, m.in. „Czarujący emeryt”, „Ja tu rządzę”, „Jubileusz mistrza”, „Papa się żeni”, „Tajemniczy gość”. Ogłaszał też anegdoty teatr., humoreski, poezje („Bez tytułu”, „Co mówi serce”), powieści („Romans pani majstrowej”). Utwory swoje drukował m.in. w „Tygodniku Ilustrowanym”, „Kurierze Warszaw­skim”, „Kurierze Porannym”, „Ziarnie”, „Wieku”, „Kolcach”. Cykl wspomnień ogłosił w „Kronice Polski i Świata” (1939 nr 9-15).

(za: http://www.encyklopediateatru.pl/)