Malarz Piotr Ostrowski III. Obrazek z poematem prozą

…O słodkie złote Chwile – Czy rozświetlicie mroki panujące wkoło mnie – Zali weźmie mnie jeszcze w swoje wężowe sploty? I przytuli mą głowę do swego łona? – A drobne Jej rączęta będą rozgarniać moje włosy? – A usta moje będą jej ust szukały – I będę pił żar ten który bezmiarem ciepła przenika moje jestestwo że omal cały nie spłonę!.. – Lecę jak ta ćma w płomienie – A płomień ten pali – Lecz i światło rozlewa, skrzydła osmali – Lecz ducha ogrzeje –

– O, pójdź do mnie! – światło ty moje promieniu mój jasny – Gwiazdo polarna  natchnienie ty moje. Pójdź! I ukój tęsknicę – co mnie rwie jak lemur zjadliwy i ciągnie w przepastne głębiny – Jutrzenko różanna – Wieszczko ty moja Wyprowadź mnie z wąwozów ciemności – Wśród których błądzę jak cień pokutujący – Tęczo życia mego – Przeznaczenie Ty moje – Wyrwij ten chwast rozpaczny który jak potępieniec skowyta w mej piersi – Aniele świetlany – Bryłogranitu – Zali jęk mój przebrzmieje bez echa w labiryncie tych lochów podziemnych – Litości pełna – gdy chodzi o rzucenie grosza jałmużny – Wampirze krwi żądny – Przekleństwo moje – Zali za grzechy tak cierpię przez Ciebie? Niegrzeszyłem aż tyle – …A może Ty masz być nagrodą? – to niewart jej jestem – Sfinxie tajemniczy – A i Ω mego życia –

 Niechcę myśleć o Tobie – A duch mój pragnie Cię – A usta moje szukają Twych ust – A ramiona jak węże prężą się k’Tobie, szukając Twojej kibici – Nienawidzę Cię – Demonie straszliwy – A pożądam Cię cały – Chciałbym szaleć – Bo uczucie mi piersi rozsadza – A tęsknica rwie a szarpie i mózg mi przepala – A obłęd mnie nie chwyta i zapomnienia znaleźć nie mogę – Pójdź! Wtul mą głowę na swojej piersi – Spojrzeniem ukój tą burzę co suę rozszalała we mnie – A głosem ucisz wichry co wyją na de mną – A ust swych dotknięciem ugaś żar, co bucha ze mnie – Lecz coś ty winna temu? – Syreno zwodnicza – Przebacz! Bom godzien litości – Ale by zrozumieć czyjeś cierpienie – trzeba mieć serce czułe jak struna harfy Eola – jak liść osiki – wtedy dopiero duchy zrozumieć są wstanie. –

 23/IV [1]902./